‘Luisteren is mijn vak.’ Theo Elsenaar, hoofdpersoon van Mindere goden, karakteriseert zich als een goed verstaander. Maar in de laatste dagen voor zijn huwelijk gebeuren er dingen die zijn intuïtie van hartspecialist in twijfel stellen. Bij gelegenheid van hun huwelijk ensceneert Lucia, de bruid, een toneelspel, de Midzomernachtsdroom. Niet om de dag door te komen, maar omdat zij tot dan toe iets tussen hen heeft gemist en hem dit wil tonen. Shakespeares toverkunsten moeten daarbij helpen. Zo wordt Lucia de spil waar deze intrigerende liefdesgeschiedenis om draait. Is ze het makkelijkste meisje van de wereld, met een stroomlijn waar alles van afglijdt? Of is zij een vrouw die het noodlot aantrekt?

Er is meer dat Theo opnieuw krijgt af te wegen. Tussen de bedrijven wordt hem de macht over leven en dood van een patiënt in handen gelegd. Een laatste beproeving om de komedie van elkaar mislopende geliefden in een tragisch licht te zetten. Zo blijkt Mindere goden een roman over de struggle for life die alle liefde is. Een strijd van toewijding en onverschilligheid, illusie en ontgoocheling, drama en dubbelspel. Van een idylle wordt Mindere goden een meeslepend verhaal over ons onvermogen, met of zonder kunstgrepen, om de ander te verstaan.

Mindere goden werd bekroond met de Anton Wachterprijs 1990. Voor de gereviseerde heruitgave schreef Stevens in 2004 een nawoord.

Verscheen in april 1990